[ s. 63 ] Biz Türkler nasıl oldu da Gritti bu kadar uzun süre hayatta kalıp Macarların vahşetinden paçayı sıyırabildi çok merak ediyoruz.”
Yunus Beğ Gritti aleyhine bu ve benzer pek çok şey söyledi.
Unutmadan söylemek gerekir: Semendire ve Belgrat Sancakbeyi bugünlerde adamı Murat Bey’i Kostantiniyye’de bulundurmaktaydı ki kendisinin, sabık Semendire şimdiki Mora Sancakbeyi olan Mehmet Bey’in hizmetkârı Mümin [Momyn] Voyvoda’nın yerine Budin’in muhafazasıyla yükümlü süvarileri ve donanmayı yönetmesini istiyordu. Ancak, Gritti mezkur Mümin Voyvoda’yı himaye ettiğinden Murat istediğini elde edemedi. Bu yüzden Murat da ağzını açıp gözlerini yumdu ve divanda ayan beyan Gritti’ye ve hizmetkarlarına saydırdı ki hizmetkarları daha sonra gelip olan biteni Cornelius’a aktardı: Şayet Gritti Macaristan’da zor durumda kalır ya da Hıristiyanlar tarafından ihata edilirse, efendisi Semendire Sancakbeyi tek bir atlı dahi yardımına göndermeyecekti. Şimdi öncekilerden farklı bir durum yaşanıyordu; çünkü Budin’de mahsur kalacaktı. Bunları açıkça hiçbir şey gizlemeden söyledi.
Özetle, Cornelius Gritti’nin hizmetkârlarından da dinlemişti ki Gritti herkes tarafından nefret ediliyordu.
Alvise yanında yedi yüz süvari ve bir o kadar da piyadeyle gidiyor; ancak hiçbirinin bir değeri yok: Rumlar, kunduracılar, köleler ve saire. Ancak bin hatta iki bin piyadesi varmış gibi söylenti yayıyor.
11 Haziran. Padişah sarayından çıktı ve kadırgasına binip Boğaziçi’nin öbür yakasındaki Üsküdar’a geçti ve on beş gün kadar otağında kaldı. Ondan sonra da İran seferi için ilerledi.
O gün Alvise Gritti Efendi de Cornelius’a geldi.
Gritti’nin dediğine göre o gün Kara Amid [Carahemith] ’den İbrahim Paşa’nın gönderdiği bir ulak gelmiş ve İran Şahı Tahmasb’ın [Tagmatz Sophy] Tebriz’e [Taurisium Armeniae] asker yolladığını söylemişti. Kendisi de yakın zamanda şahsen gelecekti. Gelen istihbarata göre Şah, Tatarlarla meselesini çözmüştü ve kesinlikle padişahla harbe girecekti. Padişah ise Harran’da [Carrasà] kışlayacaktı ki, burası eskiden Carræ [Harran] tesmiye olunan Roma ve Pers İmparatorluklarının sınırı idi. Yani padişah önceden kararlaştırılmış olduğu gibi Kara Amid’de kalmayacaktı. İbrahim Paşa Bağdat’ı ele geçirmek ve bir garnizonla kuvvetlendirmek istiyordu. Böylece akınlara karşı arkalarını güvene alarak Suriye’ye dönebilecekti. Ancak eğer Şah Bağdat’ı savunmak istiyorsa da Osmanlılarla çarpışması gerekecekti. Bu durumda da kimin daha kuvvetli olduğu ortaya çıkacaktı. [ s. 63 ]