[ s. 62 ]
Ayas Paşa öyle yapacağını söyledi ve Cornelius’a iyi yolculuklar diler. Yola çıkacak olanlara da Cornelius’a hoş muamele etmelerini buyurdu. Sıhhatsizlikten başka korkması gereken başka bir şey yoktu. Cornelius böylece paşanın huzurundan ayrıldı.
Akabinde Cornelius Venedik balyosuyla konuşmaya gitti. Balyo Cornelius’tan, mektuplarını Venedik’e yollayamadığı için af diledi. Zira Majesteleri Kayzer’e ve krala yazmış olduğu mektupları kendininkilerle birlikte yollayacaktı. Türklerin şüphe ve korkusundan ötürü yapamadığını söylemişti. Ancak Venedikli efendileri, padişahın oraya gelmiş elçisine dair hiçbir şey saklamıyordu. Balyoya uzun süredir padişahla konuşma fırsatı tanınmıyordu. Lakin Hieronymus Laski mezkur Ayas Paşa’nın derhal huzuruna alınmıştı.
Hieronymus’un huzura kabulünden sonra, hem Cornelius hem de Laski için tercüman vazifesi görmüş olan Yunus Beğ Cornelius’a geldi. Laski’ye Yanoş Voyvoda aleyhinde nankörlüğünden ötürü şikayette bulunmuştu. Macar Beybeg aleyhinde çokça lakırdı etmişti. Ayas Paşa da Laski’ye Kral Ferdinand Hazretleri’nin hayırlı bir barış akdettiğini söylemişti. Ayrıca padişah Ferdinand Kral aleyhinde söylenenlere inanmıyor da demişti. Ayas Paşa Laski’ye şunu da sormuştu: “Bu kadar övüp durduğun efendin Fransa Kralı ne etmektedir? Bu kadar bağı olduğu Kayzer Karlo’yu neden işgal etmektedir? El altından oynamak hükümdarlara yakışmaz. Zira hükümdarlar ayan beyan adavet ve düşmanlık etmelidir.” Ayas Paşa Laski’ye bunları söyledi. Laski de cevap olarak, Fransa Kralı kısa süre içinde büyük icraatlar yapacaktır, dedi.
Ardından muhabbet Gritti’ye döndü ve Yunus Beğ Alvise Gritti’nin fena ve günahkar bir adam olduğunu söyledi: Ne Müslüman [Thurcam] ne de Hıristiyan’dı. Çok üzülmekteydi ki şimdiye kadar hiçbir Macar kendisini öldürecek kadar cesaret gösterememişti. Gritti’nin asla bir daha Kostantiniyye’ye dönmemesini umuyordu. Tüm Hıristiyanlar, Müslümanlar ve Yahudiler de aynı umudu paylaşıyordu. Hakikaten de Gritti, Ferdinand Kral’ın tüm Macaristan Krallığı’nı elde edememesinin müsebbibiydi. Şimdi çok dikkatliydi- parasını cebinden ödediği askerlerle ilerlemekteydi. Ancak yine de önüne çıkan herkesi yağma ve talan etmeden asla yoluna devam etmesi mümkün değildi.
Yunus Beğ Gritti’yi çok iyi tanımıştı. Paşalar ya da diğer yüksek rütbeli memurlar için bir ehemmiyet arz etmiyordu. Yalnız İbrahim Paşa’nın nazarında inayete mahzardı. “Ancak eğer öldürülürse, kim bu fahişe çocuğunu umursar ki? [Sed si occideretur, inquit, Quis vlterius de illo filio meretricis curaret?] [ s. 62 ]