[ s. 87 ] Ancak Majesteleri yine de [alias] Padişah’ın dostluğunu isterlerse hiçbir mani yoktur ve Padişah Majesteleri Kral’la dostluk üzere olmaya isteklidir. Zira meydan okunmadığı sürece kimseyle savaşmak istemez. Yine de Macaristan üstündeki her şeyle birlikte Padişah’a aittir ve öyle de kalacaktır. Bu sebeple ordusu da hazır beklemektedir. Tanrı Padişah’a bunları [Macar Krallığı ve müştemilatını] elde tutmak inayet ve bahtını bahşetmiş o da layıkıyla elinde tutacaktır; zira Padişah maslahatını ve amellerini Tanrı rızası ve yardımını gözeterek yapar ve Tanrı da onu yüzüstü bırakmaz.
Bunlara cevaben elçiler, Majesteleri Kral’dan talimat aldıkları her şeyi açıkladıklarını, Macaristan meselesiyle ilgili hiçbir şeyi değiştiremeyeceklerini ya da başka türlü müzakere edemeyeceklerini söylediler. Sulh elde edemedikleri için çok üzgün olduklarını belirttiler; Tanrı şahitti ki barıştan başka bir şey dilemiyorlardı; ancak öyle gözüküyordu ki Tanrı Macaristan’ı bir Hıristiyan ve Türk mezarlığı haline getirecekti; bütün maslahatı ilahi majestelerine emanet etmekten başka bir seçenek kalmamıştı. Yine de paşaya yeniden rica ettiler ki çok fazla kan dökülmemesi için barış tesis etmeye gayret etsin; Macaristan’ın intikali için Padişah’ın yaptığı harcamalar ve mesarifat için Majesteleri Kral kendisine yıllık ödeme yapacaktı.
Paşa cevap olarak, Padişah’ın Macaristan’ı bırakacağı düşünülmesin, ama bu konuyla ilgili başka görüşme yapılmayacak, dedi. Ancak elçiler düşünmelilerdi ki, acaba Padişah’ın o kadar gayret gösterip engel aşarak elde ettiği krallığı terk ve ferağ etmesi adil miydi?
Elçiler cevaben, Hıristiyanlar arasında böyle iyi yasalar ve teamüller olduğunu, ve Türkler arasında da bulunduğundan şüphe etmediklerini söylediler. Ancak, eğer Hıristiyan yasa ve kurallarına göre yargıya varacaklarsa, Macaristan Krallığı’nın Majesteleri Kral’a yukarıda zikredilmiş bütün sebepler ve yasalardan ötürü ait olduğunu ve Padişah’ın krallığı yasal yolla değil, şiddete başvurarak elde ettiğini söylerlerdi. Ancak elçiler bunu sanki bir şakaymış gibi gülümseyerek söylediler.
İbrahim Paşa cevapladı: Türklerde de benzer yasalar bulunmaktadır. Ancak bunlar Padişah’ın kılıç hakkıyla kıyaslanamazlar. Kayzer ve diğer Hıristiyan prensleri kılıçla kendilerine kattıkları mülkleri ve arazileri geri vermiyorsa, elçiler de Macaristan meselesinde sükûnetlerini korumalıdırlar. Ancak, Majesteleri Kral elindeki topraklarla barış imzalamak isterse Padişah’ın itirazı yoktur. Ardından uzun uzadıya Padişah’ın kudretini ve nasıl da her daim savaşa hazır olduğunu anlattı. Açıkça söylemek gerekirse Padişah, Hıristiyanlarda olduğu gibi savaş ve sefer yaklaşınca ev ev dolaşıp vergi toplanmaz; hakikat budur ki, övünmek gibi olmasın ama Padişah’ın kuvvetlerini sayacak olursak, abartısız, Padişah’ın her gün kabaca iiijCM [dört yüz bin] nefer ücretini alan askeri vardır. Bunları toplamak isterse, dört bir yana mektuplar yollayarak toplayıp savaşa hazırlatabilir. İkinci bir emirde kılıçlarını kuşanır ve üçüncü emirde atlarına biner ve belirlenmiş olan mahalle giderler. İşte Padişah’ı derhal elinin altında iiijCM [dört yüz bin] adamı sefere hazır bulunur.
Ardından istediği kadar çok gümüş ve altının her yıl kasasına girdiğini, özellikle de denizin öte yakasındaki pek çok yerden ve topraklardan yüz binlerce kese [sarcinarum] dolusu akçenin her yıl haraç olarak geldiğini ve bunların hepsini hazineye aktardığını anlattı. Diğer eyaletlerden de keza yüz binlerce kese akçenin [ s. 87 ]