[ s. 82 ] sessiz kaldı ve nihayet konuştu. Kendisine dendiğine göre Kayzer Padişah’ın üzerine yürümek istiyordu ve bu yüzden kurnazlıkla İspanya’dan çekilip İtalya’ya geçmiş; orada Papa’dan ve Fransa Kralı’ndan para söküp yiyip içmiş; başına kapüşon giyip taç taktırarak Kayzerlik iddia edermiş. Böyle başlıklar giyerek ne demek istiyordu? Kayzer olmak ve öyle itibar görmek için kılıçla bir İmparatorluk kurulmalıydı; tıpkı Türk ordularının yayılıp genişlediği gibi! Bu yüzden de kendisi [Şarlken] Türkler tarafından ne Kayzer addedilir ne de öyle isimlendirilir. Şimdi de yeniden dilenmek için Almanya’ya geçmiş ve Türklere karşı sefer başlatmak üzere biraz para toplamaya girişmiş. Bunu becerip toplayabilse dahi derhal eriyip bitecektir. Hem bu kadar toprağı geçip Türkleri görmek için uğraşmasına gerek de yoktur, zira Türkler kendileri kuşkusuz ve derhal bizzat kendisini ziyarete gelecektirler. Majesteleri Kral ise bu bahane ve sahte diliyle Padişahla sulh eylemek istiyordu: Bu arada kendisini eve kapatacak ve Majesteleri Kayzer Türklere karşı yola çıkacaktı. Sonrasında Majesteleri Kral yapılmış olan sulhu fesih ve reddedecek, Padişah ise sadık kalacaktı. Bu yüzden [Padişah] kendisine emretmişti ki ordusunu toplasın; olabildiğince çabuk yaklaşan sefer için gereken hazırlıkları yapmak üzere serdar olarak da tayin edilmişti.
Bunları duyduktan sonra elçiler kendisine mukabele ettiler: İbrahim’in, Majesteleri Kral’ın öyle sulhu zedelemek veya bozmak gibi bir niyeti olduğuna dair hiç şüphelenmesine gerek yoktu. Kral, dostluk ve ahenk gözetme istiyordu ve Padişah da şahsen Kral’ın sulh niyetinin samimi ve kesin olduğunu bilmeliydi. Majesteleri Kral barışın süresini Padişahın keyfiyetine bırakıyordu: İster kendi ister Majesteleri Kralın ömrü vefa ettikçe sürecek bir barış olsun; ya da isterse daha uzun bir mühlet ya da kendi istediği kadar mühleti olsun, Majesteleri bütün bu teklifler kabul etmeye razıydı.
Bunlara İbrahim cevap verdi: Bu mümkün olabilirdi; ancak yakın zamanda biri bir yerden kendisine yazılmıştı ki Majesteleri Kral elçilerini Padişaha sulh bağlamak üzere yolluyordu. Ancak, elçiler daha eve dönmeden önce kurulmuş olan dostluk bağları kopacaktı; zira Majesteleri Kayzer [Ferdinand’ı] Türklere karşı yürümek üzere hazırlanıp gitmesini söylemek için çağıracaktı. Kayzer’in hilafında Majesteleri Kral da daha fazla barışa meyledip sulhü muhafaza edemezdi. Bunun üzerine elçiler İbrahim’den böyle boş lakırdılara itibar etmemesini rica ettiler; bunları ancak barışa karşı olan, kem gözlü, köyü niyetli düşmanlar söylüyor olabilirdi.
Bunlara İbrahim Padişah’ın Majesteleri Kral’la sulh eylemeye dair herhangi bir sıkıntısı olmadığı ancak şart olarak Majesteleri Kral’ın kendisine tüm Macaristan Krallığı’nı devretmesini koştuğunu ifade ederek cevap verdi. Sadece Padişahın ordularıyla fethettiği yerleri değil, Majesteleri Kral’ın da elinde olan Macar toprağını beraberinde istiyordu; zira bu Krallık hemen Padişah’ın memaliğine komşu durmakta ve padişaha ait olmaktaydı. Kayzer ve Katolik Majesteleri [Şarlken] Almanya’yı terk edip İspanya’ya dönmeliydi; yoksa Türklere düşman olan Kayzer ve Katolik Majesteleri’nin [kardeşi] Kral [Ferdinand]’ın yanında ikamet ve faaliyette bulunduğu sürece Padişah, Majesteleri Kral [Ferdinand] ile sulh edemezdi. Böyle bir barış ne tutarlı ne de kalıcı olabilirdi.
Buna cevap olarak elçiler bu şartları kabul ve takrir etmeye salahiyetleri olmadığını ve Majesteleri Kral’ın Macaristan Krallığı’ndan feragat [ s. 82 ]