[ s. 85 ] olarak , bu mektupların Padişah onların elçi olduğuna inansın diye Kral [Ferdinand]’ın verdiği tavsiye mektubundan [itimatname/Credentiales regias] başka bir şey olmadığını söylediler. Ayrıca, Padişah’a söyleyecekleri bir şey daha vardı ki, söylemelerine izin verildi. Padişah’a dediler ki, Majesteleri Kayzer’in[Şarlken] komutu doğrultusunda kendilerine Majesteleri Kral [Ferdinand] tarafından görüşmeleri emredilen konuları önceden İbrahim Paşa’ya bildirmişlerdi. İbrahim’den de Padişah adına cevap almışlardı. Şüphe etmiyorlardı ki bu cevap Padişahın emriyle verilmişti. Ancak, bundan başka bir şeyi daha Padişah’a söylemek istediklerinden ötürü diliyorlardı ki eğer konuşabilirse Padişah’a kendileri açıklamayı arzu ediyorlardı. Tercümanın eksikliklerini görmüşlerdi ve belki de şimdiye kadar söylemek istediklerine zıt bir şey söylenmiş olmaması için yazıya geçirmişlerdi. Nüshayı hemen Majesteleri [Padişah’a] sunmak istiyorlardı.
Padişah bunu kabul etti ve elçiler de kağıtların manzûr ve malum- ı alileri olduktan sonra daha iyi bir cevapla kendilerini [eve] göndermesini rica ettiler. Bunun üzerine Padişah elçilere başını eğerek bir süre İbrahim’le Türkçe konuştu. Ardından İbrahim elçilere, daha sonra kendi evine gelmeleri gerektiğini ve taleplerine dair cevap vereceğini söyledi. Böylece elçileri huzurdan azat etti ve hanlarına götürülmelerini emretti.
9 Kasım’da elçileri tekrar çağırttı ve etrafta Hırvatça tercümandan başka kimsenin tanık olarak bulunmadığı bir yerde oturmalarını buyurdu . Elçilerin geri dönüşü, yolculuğun zorluğu, kışın güçlükleri gibi birkaç güzel konudan bahsettikten sonra şehri atla gezmeye ya da denizden görmeye hevesli olup olmadıklarını, sordu. Bunu ayarlayacağını söyledi.
Elçiler teşekkür ettikten sonra cevapladılar: Padişahın kendilerine güzel ve onurlu bir muamelede bulunmasından başka bir şey dilemiyorlardı. İbrahim de şahsen her yerde ve herkes nezdinde övgüye mahzar olacaktı, zira yabancıları Padişah’a geldiklerinde güzel ağırlamıştı ve iyi niyetle hareket etmişti, şimdi bile öyle yapıyordu.
Bunlar söylendikten sonra anlatmaya başladı. Nasıl da Fransa Kralı, Kayzer ve Katolik Majesteleri [Ferdinand] ile sulh eylemeden önce Padişah ile dostluk tesis etmiş ve şimdi de yakın zamanda kendisine yazmıştı. Venediklilerin durduğu taraf da, Leh Kralı ve Karaboğdan Voyvodası ve diğer Hıristiyan prens ve önderler gibi onlarla bir değildi. Ayrıca biliyordu ki, diğer Hıristiyan prensleri de ihtilaf ve adavet içerisinde kendi aralarında çekişiyorlardı ve Majesteleri Kral’a ne kadar meyil ettiklerinin farkındaydı. Şimdi düşünüyordu ki Padişaha önceki gün sundukları yazılarda tüm Hıristiyan aleminin Padişahın Macaristan’ı olmasına karşı çıkacağını ve şayet Majesteleri Kral Padişahla sulh ederse tüm Hıristiyanlıkla yapmış olacağı da yazılıydı. Bunların hiçbirine Padişah itibar etmemişti. Ancak elçilerin büyük çabayla sulh ve huzur elde etmeye çalışan dürüst insanlar olduğunu bildiğinden ötürü bu dostluk girişimini reddetmeyecekti. Ancak, Padişah’tan kendisine ait olan bir krallığı tümüyle istemek ilginç bir arkadaşlık arayışı olmuştur ve arkadaşlık önermekten ziyade güvensizlik uyandırmaktadır. Hele de Kayzer ve Katolik Majesteleri [Şarlken] Fransa Krallığı’yla dostluk akdedip kendisinden talep ettiği parayı iade etmemişken.
Şimdiye kadar elçilere söylediği her şeyi Padişah adına söylemişti. Şimdi ise Padişah’ın emri üzere elçilerin en son ricalarına cevap verecekti. Yani, Padişah münasip şekilde istemesini bilen kimsenin dostluğunu reddetmez, [ s. 85 ]