[ s. 78] kendisinin Türk Padişahı’nın kaymakamı olduğunu, her şeyi kendisinin hallettiğini söyledi ve onlardan bu sebepten ötürü kendisine ne maslahatı görmek üzere padişaha yollandıklarını söylemesini istedi. Zira onlarda mutad olan ve Padişahın da dilediği usul buydu ki huzurlarında bulunan biri İtalyanca diğeri Hırvatça tercümanı olan iki kişiden dolayı çekinmemeliydiler; zira ikisi de padişahın aşina olduğu şahıslardı. Her ne kadar elçiler İbrahim [Paşa’nın] kendileriyle daha önceden yapmış olduğu müstehzi ve küstah konuşmadan dolayı çok içerlemiş olduklarından dolayı Padişahın huzuruna varmadan maslahatlarını açıklamaktan çekiniyorlarsa da, paşanın yetkisini ve nüfuzunu göz önüne alıp o olmadan padişaha ulaşıp hiçbir şey elde edemeyeceklerini bildiklerinden ve en çok da Majesteleri Kral [Ferdinand] tarafından padişah nezdinde yapacakları her şey için İbrahim’in yönlendirmesi ve yardımını almaları tembihlenmiş olduğundan ve paşaya kendilerine mani olmak için bir sebep vermek istemediklerinden ötürü şöyle dediler: Onlara verilen talimat görmek üzere gönderildikleri maslahatı sadece padişaha söyleyebilecekleri doğrultusundaydı. Ancak, bunu paşanın yardımı ve müdahalesiyle elde edilebileceklerinden paşa onlara meramlarını anlatma izni verecekse kendisine de gönüllü olarak söyleyebilirlerdi. Yalnız, Kralın Talimatnamesindeki Padişaha aktarılacak hususlar yazıya aktarılmıştı. Zira iki elçinin de konuştuğu dili bilmeyen tercümanlar kısmen çeviri yapıp mevzular olduğundan farklı iletilmesin ve önceki elçilerde olduğu gibi iyi niyetle başlanan konuşmalar kötü sonuçlanmasın diye bu gerekliydi ; paşa bunu okuyacağını söyleyip elçileri sonra yine çağıracağını ekledi ve böylece elçiler yanından ayrıldı. Filhakika 31 Ekim’de elçiler çağrıldı ve kendisine vermiş oldukları metni okuyup Padişaha ilettiğini söyledi. Metnin içinde yazanlar eski ve kapanmış mevzulardı ve elçilerin şimdi ne istediklerini belirtmelerini buyurdu. Bunu duyan elçilere büyük bir şüpheye kapıldı; zira önceden duymuş olduklarına göre İbrahim Paşa şahsen Yanoş Voyvoda’yı pek bir destekliyordu ve ona meyil ediyordu. Elçiler İbrahim’in bu şekilde kendilerinden isteklerini çekip alıp çatışma çıkarmasından ve böylece Padişahın huzuruna kabul edilmekten men edilmekten korkmaya başlamışlardı. Yine de cevap verdiler: Krallarının ricası yazılı olarak Kralın İbrahim’e padişah nezdindeki maslahatlarının bir aracısı olarak duyduğu güvene binaen kendisine iletilmişti ve umuyorlardı ki paşa bu hususta padişahın huzuruna çıkmaları için yardımını esirgememişti ki, çıktıkları takdirde aldıklarını talimatları daha kapsamlı bir şekilde konuşacaklardı. Her ne kadar mevzuu ona açmalarının Padişaha söylemekten bir farkı olmadığından şüphe etmeseler de sair elçilik heyetlerine tanınmış olan doğrudan Padişaha konuşup mesmu olma ve böylece efendilerinin emrini ifa edebilmiş olma fırsatı kendilerine verilmezse çok münasebetsizce bir hareket yapılmış olurdu. Bunlara İbrahim şöyle cevap verdi: Hiç şüphe etmelerine gerek yoktu ki önceki elçilerden daha saygıdeğer biçimde Padişah kendilerine muamele edecek ve hatta hoşça kendilerini dinleyecekti. Padişahın niyeti ve emirleri şu doğrultudaydı ki, bütün maslahatı ve Majesteleri Kralın nasıl bir barış istediğini önce İbrahim’e aktarmalıydılar. Öyle ki, bu iş Majesteleri Krala bakıyor, Padişah da onun önerilerine göre durumu gözetmeye niyet ediyordu. Bunun üzerine elçiler Majesteleri Kralın nasıl da önceki yıl Padişah tarafından önceki elçiler aracılığıyla kendisine getirilen ve içeriğinin elçilerinin ağzından dinlediğiyle alakası olmayan mektuplarını görür görmez başka bir elçisini derhal Padişaha gönderdiğini anlattılar. Ancak, [ s. 78 ]