[ s. 37 ] menfi bir intibaa kapılmıştı. Ancak son birkaç gündür hakkında daha hayırlı düşünmeye başlamıştı. Önceden düşündüğü pek çok şeyin farklı olduğunu öğrenmişti. Artık mümkün olursa seve seve Majestelerinin yanına gidecekti. Sonra da ekledi: Şayet Tanrı Hıristiyanlara sulh bahşeder ya da en azından Hıristiyanlar birbirlerine mani olmazlarsa bir şeyler başarabilirim. Hıristiyanlara hizmet ettiğim hakikattir. Her daim Hıristiyanlardan bir uğursuzluk başıma gelse de nankörlük etmem. Marche [Marchia] sahillerinin kollanmasını tembihledim. Ancak sahiller Barbaros’a değil, başkalarının akınlarına karşı korunmalıdır. Çünkü Barbaros’a oraya değil, Fransa Kralı ima edilerek başka yere yelken açması izin verilmiştir. Padişah bu eyaletlerin korunması için adamlarıyla beraber on dört sancakbeyi görevlendirmiş, geri kalanları kendisiyle götürecektir.
Ferdinand Kral Hazretleri’nin maslahatına geçti: Bunlarla ilgili şimdi konuşmuyorum, zira lüzumu yoktur. Çünkü oraya geleceğim ve bu işleri Macaristan’da görüşeceğim. Yanoş Kral bana üç yüz bin dukadan fazla borçludur. Ancak bu mevzuları bilahare genişçe konuşuruz. Şimdiye geriye Barbaros’un gidişini engelleyip engelleyemeyeceğimizi görmek kalıyor. Paşalarla daha ayrıntılı bir konuşayım. Gerçi sefere çıkmaması için zaten çokça dil döktüm. Kayzer Kral’ın pek çok yük gemisi haricinde seksen kadırga [triremes] dahi donatabileceğini bile iddia ettim. Venediklilerin de elli kadırga hazırlayabileceğini söyledim. Bunların ikisi birleşince suhuletle Barbaros’un donanmasına denk, hatta ondan sayıca üstün oluyorlardı. Ayrıca Türk denizcilerinin fırtınalara, hastalıklara ve sair felakete karşı tecrübesiz olduğunu da öne sürdüm. Şayet bir Türk seninle Kayzer Karl’ın donanması hakkında konuşacak olursa, sen de ona 80 kadırgası olduğunu söyle. Gerisini bana bırak. Yapacağım her şeyden seni de haberdar edeceğim. Böylece Cornelius Alvsie’den ayrıldı.
10 Mayıs günü Cornelius Kayzer’e, Kral Ferdinand’a ve Kraliçe Maria’ya yazdı; mektupları Alvise Efendi’ye yolladı. Mektuplar yollandı mı ya da ulaştı mı, kesinlikle bilmiyordu. Kendisi hala kapalı tutuluyor ve yanına kimse sokulmuyordu. Ayas Paşa da hala hastaydı.
16 Mayıs. Ayas Paşa tarafından yollanan divan tercümanı Yunus Beğ gelip Cornelius’u çağırdı: Ertesi gün yüce padişahın elini öpmeye gidecekti. Bu yüzden kendini hazırlamalıydı. Cornelius’un Ayas Paşa’ya vermiş olduğu mektupları da iade etti. Ayas Paşa bunları Türkçeye çevirtmişti ve Yunus Beğ’in dediğine göre ilk defa huzuruna gidildiğinde mektupların elçiler tarafından padişaha sunulması mutad idi. Sonra da sordu: “Sen Kayzer Karl adına buraya yollanıp kendisinden ferman ve mektup getirdiğini söylersin de, ya mektuplarda Ferdinand Kral adına yollanıyor olduğu yazılan Hieronymus de Zara nerede kaldı?” Cornelius [ s. 37 ]